ზვიად გამსახურდია – პალადიუმის რაინდისადმი

(ბაირონისადმი)

ჰა, ლუციფერი გაეკრა ზეციურ კამარას ცეცხლოვან

გველების სისინში,

სამყარო დადრიკა მზის კატაკომბებში გრიგალთა გარებად,

ზღვა აბორგებული შეჰღმუის პლანეტას სატანის გაბასრულ

სამსჭვალთა სიცილში,

დათალხულ სივრცეში ასვეტილ ვულკანთა შავ ნიაგარებად.

იქცევა გუმბათი მაშვრალთა ცრემლით და გოდებით გებული –

ძრწოდეთ ტირანებო!

ჰა, თავისუფლების მზემ არე გახლიჩა არმურმორეული…

ხარობდეთ ბარდებო, მტარვალთა ფეხთაქვეშ გათელილ ერთათვის

ოდენ მტირალებო:

ციური დასების მუსიკად გაისმა ჰანგი შორეული,

განიხვნენ ბჭეები ზათქით და ზეიმით, რაშმან მოაგელვა

ქარცეცხლისმფრქვეველმან,

ეჰა, მეომარო, ეოსის ნათელის გშვენის დიადემა,

ბნელ საუკუნეთა საშო განანათლა შავეთის ძალთათვის

შიშის დამთეველმან,

პელაზგთა დევგმირო, შენმა სიალფემან და სიდიადემან!

ვენუსის რაინდი ოდეს დაიფერფლა და წვათა სიმძიმით

დადუმდა ებანი,

მუზებმა დასტოვეს მაშინ შესუდრული დარდებით პარნასი,

იგლოვეს სალარო მაღალი სიბრძნისა და აწ დაშრეტილნი

გრძნობათ სავსებანი

და დაჰგმეს არესი, ვინაც აღასრულა პარკების კარნასი.

შორი ალბიონი ტალღათა ხმაურში სთვლემდა და ბარდები

უმღერდნენ ოსანას

და სადღაც ჩამწყდარი სიმები გულისა სტიროდნენ მალულად,

აროდეს შობილა მის მშობელ მიწაზე დიდების რაყიფად

არცერთი მგოსანი,

ფატუმის ეტლისთვის მსგავსი გაემართოს ორგიის მარულა!