ღამე დააბოტებს დაუსჯელ მკვლელივით,
ციხის გალავანი საფარად იფარა,
შენ ჩუმი კანკალით გარიჟრაჟს მოელი,
როგორც ნამკვდრევის სულს სვავი უტიფარი.
და ყოველი წუთი, ვით ბასრი ბებუთი
გისერავს გულღვიძლს და გიშფოთებს სულს,
ითვლი მოჩვენებებს მუნჯი გაშმაგებით,
რისხავ ბედისწერას და ღამეს კრულს.
ისმის დერეფანში სიკვდილის ნაბიჯი,
ახლოა კედელი, ნაპრალი ვიწრო,
ვაჰ, თუ ბედისწერამ აგიგდო აბუჩად,
და სულთამხუთავმა ზედ კართან მოგისწრო.
საცაა წაგისწრებს ცისკარი თარსი,
დღე, ვით მებადრაგე, წაგიჭერს არტახებს,
მაშინ არ გიტირებს არავინ მკვდარსაც კი
და შენს გვამს ჩაიკრავს სანაგვე პარტახი.
შენ ძრწოლვით სინჯავ იმედის ჩახმახს,
ხრიალებს ღამე, ვით მომაკვდავი,
ბინდი ჩახვევია სახრჩობელას ახმახს
და ბილწ მოლოდინში ნერწყვს ყლაპავს ყვავი.
აჰა, გადაცოცდი, საცაა ინათებს,
დილას გაუშლია ბურუსის თმები,
ორმო გიმკითხავა მკითხავმა წინათვე
და მაინც იმედით წინასწარ თბები.
გადადგი ნაბიჯი და მუხლი გებმება,
თითქოს უარგყოფსო ქვეყანა ვრცელი.
შენს ირგვლივ ასტეხეს დგრიალი ჩექმებმა
და კვლავ დაგეწია სიკვდილის ცელი.
გათავდა ყოველი… გაგწირა აისმა,
შავად აღმართულა ციხის ყრუ ღობე,
იცინის ცხაური და მალე მოისმენ
სიკვდილის უკანასკნელ ცნობებს.
ციკლიდან “ტერენტი გრანელი”
ზვიად გამსახურდია 