თომას ს. ელიოტი – ჰიპოპოტამი (ზვიად გამსახურდიას თარგმანი)

მხარ-ბეჭიანი ჰიპოპოტამი,
ლაფში ნებივრობს თავისი ღიპით,
თუმცა გვგონია მკვრივი, მაგარი,
აგებულია ხორცით და სისხლით.
სისხლი და ხორცი სუსტია, მოწყვლადი,
ნერვული შოკის მსხვერპლი საკვირველი,
ნამდვილი ეკლესია მყარია, მარადი,
რადგანაც კლდეა მისი საძირკველი.
მხდალ ჰიპოს ნაბიჯები შეიძლება აერიოს
და ხეტიალისას დაებნეს გონება,
ნამდვილი ეკლესია კი არასდროს ეცადოს,
რომ შეაგროვოს ფული და ქონება.
მაღლა ვერ მიწვდება ჰიპოპოტამი,
და ვერ შეაწყვეტს მანგოს ხეს მანგოს,
მაგრამ ეკლესიას ბროწეულ-ატამი
ზღვის გაღმიდანაც მისწვდა და არგო.
მძუნაობის ჟამს ჰიპოთა ძახილი
იცვლება და ყალბი ნოტები ერთვიან,
მაგრამ ყოველ კვირას სიამით აღვსილი,
ვისმენთ რომ ეკლესია და ღმერთი ერთია.
ჰიპოპოტამის დღეები მიდის
ნებიერ ძილქუშში, ღამით კი ნადირობს,
უფალი მოქმედებს იდუმალი გზებით,
ეკლესიას თან სძინავს და თანაც ნადიმობს.
მე დავინახე ფრთების წყალობით
პოტამმა ფრენით დასტოვა სავანა,
და ანგელოსნი დასტად, გალობით
ღმერთს ადიდებდნენ, ჟღერდა ოსანა.
კრავების სისხლი ჩამოჰბანს წმინდად,
ჩაეხუტება სამოთხის მკლავებს,
შეუერთდება ის რიგებს წმინდანთ,
ოქროს არფაზე აკვნესებს ჰანგებს.
და განიბანოს თოვლივით თეთრად,
წამებულ ქალწულთა ის სანაწილეში,
ნამდვილი ეკლესია კი ქვემოთ დარჩება,
გამოხვეული ძველ და მყრალ ნისლებში.

ზვიად გამსახურდია – პალადიუმის რაინდისადმი

(ბაირონისადმი)

ჰა, ლუციფერი გაეკრა ზეციურ კამარას ცეცხლოვან

გველების სისინში,

სამყარო დადრიკა მზის კატაკომბებში გრიგალთა გარებად,

ზღვა აბორგებული შეჰღმუის პლანეტას სატანის გაბასრულ

სამსჭვალთა სიცილში,

დათალხულ სივრცეში ასვეტილ ვულკანთა შავ ნიაგარებად.

იქცევა გუმბათი მაშვრალთა ცრემლით და გოდებით გებული –

ძრწოდეთ ტირანებო!

ჰა, თავისუფლების მზემ არე გახლიჩა არმურმორეული…

ხარობდეთ ბარდებო, მტარვალთა ფეხთაქვეშ გათელილ ერთათვის

ოდენ მტირალებო:

ციური დასების მუსიკად გაისმა ჰანგი შორეული,

განიხვნენ ბჭეები ზათქით და ზეიმით, რაშმან მოაგელვა

ქარცეცხლისმფრქვეველმან,

ეჰა, მეომარო, ეოსის ნათელის გშვენის დიადემა,

ბნელ საუკუნეთა საშო განანათლა შავეთის ძალთათვის

შიშის დამთეველმან,

პელაზგთა დევგმირო, შენმა სიალფემან და სიდიადემან!

ვენუსის რაინდი ოდეს დაიფერფლა და წვათა სიმძიმით

დადუმდა ებანი,

მუზებმა დასტოვეს მაშინ შესუდრული დარდებით პარნასი,

იგლოვეს სალარო მაღალი სიბრძნისა და აწ დაშრეტილნი

გრძნობათ სავსებანი

და დაჰგმეს არესი, ვინაც აღასრულა პარკების კარნასი.

შორი ალბიონი ტალღათა ხმაურში სთვლემდა და ბარდები

უმღერდნენ ოსანას

და სადღაც ჩამწყდარი სიმები გულისა სტიროდნენ მალულად,

აროდეს შობილა მის მშობელ მიწაზე დიდების რაყიფად

არცერთი მგოსანი,

ფატუმის ეტლისთვის მსგავსი გაემართოს ორგიის მარულა!