ზვიად გამსახურდია – მესხეთისადმი

მესხეთისადმი

შენ გეზმანება ვაჰანი და ძველი ვარძია,
სამსარი, კლდეში შეხიზნული, გედივით წუნდა,
შოთას აკვანი მადლიანი ვინაც არწია,
ვინაც ჯვარცმული იყო მარად და არ შეძრწუნდა.

შენ გეზმანება გარუჯული სამცხის სერები,
მუნჯი მოწამე წარსულისა – მდუმარე მტკვარი,
ცის კაბადონზე სპილენძის და ტყვიის ფერები,
კუმურდოს თაღი დაღარული და ზარზმის ზარი.

შენ გეზმანება ოლთისი და მდუმარე ბანა,
იშხანი, ოშკი, პარხალი და წმინდა ხახული,
ვინაც ხილვები წარსულისა ცრემლებით ბანა,
ჟამთა სიავით დასეტყვილი და ჭირნახული.

ხანძთის უდაბნო, მუნ მლოცველი წმინდა მამები,
ცისკარზე წმინდა გარდამოხსნის გამოსვენება,
მონასტრის ვაზი, მზით ძალუმად ნათამამები,
და აღაპებში გარდასულთა ძმათა ხსენება.

აქ თითქოს ქვებიც ჩაკირულან ცრემლის დუღაბით,
დანისლულ ქედებს დასტყობია სევდის ხაზები,
მოსჩანს ხერთვისი, სალ კლდეებთან შენადუღები
და საფლავებზე გახლართულად უსურვაზები.

თმოგვს მკერდდალეწილს დაფრქვევია სხივთ ათინათი,
სეფე-გოდოლზე გადმომდგარა სარგის თმოგველი,
გასცქერის ზეცას, მარადიულ მზისა თინათინს,
ნათელმხილველი მზერა მისი მზეობს მოგვური.

ვარძიის ცაზე შარავანდნი ბევრად ასობენ,
დიდი თამარი დაჩოქილა ღვთისმშობლის ხატთან,
დღეს მხედრობანი ზეციურნი მასთან დასობენ,
ღვთივკურთხეული ლიტანია ცისკრამდე გასტანს.

ევლოგ სალოსი, შავთელი და დიდი რუსთველი,
თანამლოცველნი დედოფლისა სთხოვენ განგებას,
ქართველთა ლაშქრის გამარჯვებას, მტერთა მმუსვრელის
ქართული მოდგმის საუკუნო არგადაგებას.

ისმის ყიჟინა სამცხის სპათა თავგანწირული,
დღეს შეიმუსრა საქართველოს დუშმანი, მტერი,
ისმის გალობა, ისმის ჟამნი, ჰანგი გმირული,
და საქართველოს აღზევებას ზეიმობს ერი.

გარდასულ ჟამის ამ ხილვებით მარად ნეტარი,
მტკიცე ნაბიჯით მომავლისკენ მიიკვლევ შარას,
წმინდა გიორგი, საქართველოს ნათლის მხედარი,
ფერისცვალების მაღალ მთაზე დაგიდგამს კარავს.

ზვიად გამსახურდია

ზვიად გამსახურდია – პალადიუმის რაინდისადმი

(ბაირონისადმი)

ჰა, ლუციფერი გაეკრა ზეციურ კამარას ცეცხლოვან

გველების სისინში,

სამყარო დადრიკა მზის კატაკომბებში გრიგალთა გარებად,

ზღვა აბორგებული შეჰღმუის პლანეტას სატანის გაბასრულ

სამსჭვალთა სიცილში,

დათალხულ სივრცეში ასვეტილ ვულკანთა შავ ნიაგარებად.

იქცევა გუმბათი მაშვრალთა ცრემლით და გოდებით გებული –

ძრწოდეთ ტირანებო!

ჰა, თავისუფლების მზემ არე გახლიჩა არმურმორეული…

ხარობდეთ ბარდებო, მტარვალთა ფეხთაქვეშ გათელილ ერთათვის

ოდენ მტირალებო:

ციური დასების მუსიკად გაისმა ჰანგი შორეული,

განიხვნენ ბჭეები ზათქით და ზეიმით, რაშმან მოაგელვა

ქარცეცხლისმფრქვეველმან,

ეჰა, მეომარო, ეოსის ნათელის გშვენის დიადემა,

ბნელ საუკუნეთა საშო განანათლა შავეთის ძალთათვის

შიშის დამთეველმან,

პელაზგთა დევგმირო, შენმა სიალფემან და სიდიადემან!

ვენუსის რაინდი ოდეს დაიფერფლა და წვათა სიმძიმით

დადუმდა ებანი,

მუზებმა დასტოვეს მაშინ შესუდრული დარდებით პარნასი,

იგლოვეს სალარო მაღალი სიბრძნისა და აწ დაშრეტილნი

გრძნობათ სავსებანი

და დაჰგმეს არესი, ვინაც აღასრულა პარკების კარნასი.

შორი ალბიონი ტალღათა ხმაურში სთვლემდა და ბარდები

უმღერდნენ ოსანას

და სადღაც ჩამწყდარი სიმები გულისა სტიროდნენ მალულად,

აროდეს შობილა მის მშობელ მიწაზე დიდების რაყიფად

არცერთი მგოსანი,

ფატუმის ეტლისთვის მსგავსი გაემართოს ორგიის მარულა!